Onnodige verspilling van energie , zweet en bloed , 120 minuten lang. Bij elke spelopvatting en systeem geldt , je moet je doelkansen bij 100 % proberen af te maken. Ik heb het niet uitgerekend maar ik ben er zeker van , dat de Belgen nog geen 3 % van hun echte doelkansen hebben gescoord in deze match. Hoe goed de doelman ook blijkt te zijn , elke keeper is te verslaan. De Belgische spelers hadden deze wedstrijd binnen de 90 minuten beslist , als de verantwoordelijken hun gemiste kansen , dat van hun teamgenoten en USA doelman Howard hadden geanalyseerd. Stel voor dat de Belgische spelers doelman Romero van Argentinie grondig analyseren. Zie het als een soort spiekbriefje , want uiteraard moet het niet zo zijn , dat de spitsen en aanvallend ingestelde spelers te veel moeten gaan nadenken op momenten dat er actie en efficientie van hun verwacht wordt. Als je de doelkansen ziet die Belgie kreeg , kom je al snel tot een conclusie: 1. Er werd veel te vaak te centraal naar doel getrapt. 2. In de zone van de waarheid moet er veel meer bewogen worden door de medespelers zonder bal , ook al staan ze volgens hun voorafgesproken looplijnen op de juiste plek (een metertje meer of minder zich verplaatsen om goed aanspeelbaar te zijn voor de (flank)spelers die de achterlijn hebben gehaald , om vanaf daar de bal terug te leggen of voor te geven is van cruciaal belang. Aanspeelbaar zijn met zoveel mogelijk spelers op moment , dat de achterlijn gehaald wordt is bepalend of er gescoord wordt of een goede doelpoging ontstaat uit de actie van de medespeler of niet. 3.Men had op momenten dat men schuin voor doel kwam te staan wat zorgvuldiger met de kansen moeten omgaan , een optie was om net als Arjan Robben naar binnen te kappen of te dribbelen waarna men de bal in de lange hoek schiet/plaats. Meestal staat de keeper in zulke situaties bij de Eerste paal. 2 benigheid is hierbij een voordeel.
milanosarmaat 